یکی از خصوصیات تقویت کننده ها مقاومت ورودی هست. معمولا گفته می شه که بهتره مقاومت ورودی تقویت کننده زیاد باشه و علتش هم چندان پیچیده نیست. چرا که اگه مقاومت ورودی مدار در مقابل مقاومت منبع سیگنال به اندازه کافی بزرگ نباشه ولتاژ تقسیم می شه و در نقطه ورود به تقویت کننده افت می کنه.

همچنین اگه مقاومت ورودی به اندازه کافی بالا نباشه جریان بیشتری از منبع سیگنال کشیده می شه.

البته این موارد زمانی صادق هستند که فرض ما بر این باشه که جنس سیگنال ما ولتاژ باشه نه جریان.

حالا فرض می کنیم که یک تقویت کننده داریم و از مقاومت ورودیش اطلاعی نداریم. به چه روشی می تونیم مقاومت ورودی رو پیدا کنیم؟

می تونیم تقویت کننده رو مثل یک جعبه در نظر بگیریم که معلوم نیست توش چه خبره و اون رو طبق شکل زیر مدل می کنیم:

مقاومت ورودی تقویت کننده همون Zin هست. برای اینکه بتونیم این مقدار رو پیدا کنیم یک مقاومت متغیر که توی مدار با pot نشون داده شده رو به ورودی تقویت کننده وصل می کنیم و سر دیگه اون رو به یک فانکشن ژنراتور. خروجی تقویت کننده رو هم به اسیلسکوپ وصل می کنیم.

مقدار pot رو به 0 اهم می رسونیم و فرکانس فانکشن ژنراتور رو 1000 هرتز و ولتاژ اون رو 1 ولت تنظیم می کنیم. دامنه ولتاژ خروجی رو روی اسیلسکوپ اندازه می گیریم و مقدار مقاومت pot رو به تدریج زیاد می کنیم و این کار رو تا اونجا انجام می دیم که اندازه ولتاژ خروجی روی اسیلسکوپ به نصف مقدار اولیه کاهش پیدا کنه. حالا اگه pot رو از مدار خارج کنیم مقاومت دو سر اون برابر مقاومت ورودی تقویت کننده یعنی Zin خواهد بود.

برای آشنایی با چگونگی اندازه گیری مقاومت خروجی تقویت کننده اینجا کلیک کنید.